ජාතික චින්තනය ගැන තව දුරටත්

ජාතික චින්තන සංවාදය එක තැන පල් වීම සහ ඇදහිළි කල්ලියක් බවට පරිවර්තනය වීම පිලිබඳ අප පල කල සටහනට එවූ කොමෙන්ටු නිසා අප කලක සිට කතා කරන්නට සිටි කාරණයක් පිළිබඳව සාකච්චා කිරීමට කදිම සන්දර්භයක් සෑදී තිබේ. ඒ දාර්ශනික සම්ප්‍රේෂණය (philosophical transmission) පිලිබඳ ගැටළුවයි. දර්ශනය කියන විෂය තේරුම් ගැනීමට ඓතිහාසික සන්දර්භයක් නොමැති ලංකාව තුල එවැනි සංවාදයක් ආරම්භ කල හැක්කේ මේ පිළිබඳව වන සාකච්චාවක් සමගයි. 

නමුත් එය ට පෙර තරමක් කෙටියෙන් වෙනත් කරුණක් පිළිබඳව අදහස් දැක්වීමටයි මෙම සටහන ලියවෙන්නේ. 

 

ඒ අපට ඒවා තිබූ එක කොමෙන්ටුවක අසා ඇති වෙනත් ප්‍රශ්නයක් වෙත ප්‍රතිචාරයක් සම්පාදනය කිරීමටයි. මේ ප්‍රතිචාරයද සම්පූර්ණ වීමට අප උක්ත ගැටළුව වෙත යොමු විය යුතුය. නමුත් එයට කෙරෙන පූර්විකාවක් ලෙස ජාතික චින්තන සංවාදය අපගේ සංවාද වලට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් අතරට සම්ප්‍රේෂණය වන්නේ ඇයි කියන කාරණය අප සලකා බලමු. නැවතත් කිව යුත්තේ මෙය අසම්පූර්ණ බවත් මෙහි ඌණ පූර්ණය සඳහා මෙයට සුසම්බන්ධිත සහ නුදුරු දිනයේදී පල කරන මීළඟ සටහන කියවන ලෙසත්ය. 

ජාතික චින්තන සංවාදයේ දෘෂ්ඨිවාදී අඩංගුව (ideological component) පොදුවේ සිංහල-බෞද්ධ සමාජයේ විශ්වාසයන් සමග එකඟ වනවා පමණක් නොව එය එහි එක්තරා විදියක තාර්කික අන්තයක් නියෝජනය කරයි. එම අරුතින් එම සංවාදය පොදු ජන සමාජය තුල බුද්ධිමය ප්‍රතිරෝධයක් ජනනය නොකරන අතර එය එහි ප්‍රශ්න-කිරීමකින්-තොරව-බාර-ගන්නා-අදහස් (dogmas) මත පරපෝෂිත වේ. පෝල් ෆෙයරාබන්ඩ් පිළිබඳව සිහිනෙන්වත් අසා නොමැති හසන්ත හෙට්ටිආරච්චි වැන්නෙකුට දෙමළ ජාතිකවාදයේ දේශපාලනය සම්බන්ධයෙන් ජාතික චින්තන සංවාදයේ ස්ථාවරය ඉතාම හොඳින් සන්නිවේදනය වන්නේ එය මෙරට පොදු ජන අදහස වන නිසාය.  

එයට පරස්පරව, ජාතිය, ආගම, කුලය, ලිංගික කැමැත්ත ආදිය නොසළකන ගණික විශ්වීයත්වයක් වෙනුවෙන් අප පෙනී සිටින විට එය කිසි සේත්ම මෙරට සිංහල-බෞද්ධ සමාජයේ විශ්වාසයන් සමග සමපාත නොවේ. එම නිසා දෘෂ්ඨිවාදී තලය තුල සමාජය සමග අපට තිබෙන්නේ ප්‍රතිරෝධාත්මක සම්බන්ධයකි. නිදර්ශනයක් ලෙස හසන්ත හෙට්ටිආරාච්චි පෝල් ෆෙයරාබන්ඩ් ගැන නොදැන පවා නලින් ද සිල්වා ට දොරමඩළාව වැඩසටහනට ආරාධනා කලත් ක්වෙන්ටින් මෙයසූ ගැන දැන හෝ නොදැන හෝ නිර්මාල්ට ආරාධනා කරන්නේ නැත. 

අනෙක් අතට, ඉහත කොටසෙන් පැහැදිළි වන පරිදිම, ජාතික චින්තන සංවාදයේ දාර්ශනික අඩංගුව (philosophical component) , එහි දෘෂ්ඨිවාදී අඩංගුව මෙන් සාර්ථක ලෙස සමාජගත වී නොමැති වෙයි. පසු ගියදා තරමක ආන්දෝලනයක් වුනු දොරමඩළාව වැඩසටහනේ මූලික ගැටුම ඇති වූයේද මෙම ප්‍රශ්නය නිසාය. එහිදී නලින් ද සිල්වා මහතා 'බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරුවක්' කියා පවසන විට හසන්ත හෙට්ටිආරච්චි මහතා තුෂ්නිම්භූත වී 'අනේ මේ ඉස්කෝලේ යන, ඉගෙන ගන්න ළමයි මේක බලනවා, පොඩ්ඩක් පරිස්සමින් කතා කරන්න කියා' පැවසුවේ මේ සන්නිවේදනයේ තිබූ පරතරය නිසාය. වරක් අවිස්සාවේල්ල ප්‍රදේශයේ කල අදහස් දැක්වීමකදී නලින් ද සිල්වා මහතා 'ධර්මදාස ගේ ප්‍රවාදය' යන උපමාව භාවිත කල විටද මෙවැනිම තත්වයක් ඇති විය. 

නමුත් මින් අදහස් වන්නේ ජාතික චින්තන සංවාදයේ දාර්ශනික අඩංගුව කිසිසේත් සමාජගත වී නොමැත යන්නද නොවේ. නිදර්ශනයක් ලෙස, අප සමාජගත කිරීමට උත්සාහ කරනා සමපේක්ෂී යථාර්ථවාදය පිලිබඳ සංවාදයට සාපේක්ෂව ජාතික චින්තන සංවාදය පුළුල් පිරිසක් අතරට ගොස් ඇති බව අපි පිළිගන්නෙමු. මෙයට ඇති මූලික හේතුව ඉතාම සරලය. එනම් ජාතික චින්තන සංවාදය වසර විසි පහක පමණ දීර්ඝ ඉතිහාසයක් ඇති විට සමපේක්ෂී යථාර්ථවාදයට ඇත්තේ වසර දෙක තුනක ඉතිහාසයකි. මේ සන්දර්භය තුල ජාතික චින්තන සංවාදයේ දාර්ශනික අඩංගුවට එහි දෘෂ්ඨිවාදී අඩංගුව වෙත ඇති සහනශීලී සමාජ ප්‍රතිචාරය එකතු වූ විට එය අප යෝජනා කරනා සංවාදයට වඩා ඉතා පුළුල් පිරිසක් ආමන්ත්‍රණය කරන බව පැහැදිලි වේ.

එම නිසා මේ ජාතික චින්තනය නම් වූ ශක්තිමත් මහා වනස්පතී වෘක්ෂය ඉදිරියේ අප සතු එකම දේ වන්නේ අපගේ දැක්ම නිවැරදි වේය යන අචල පරිඥාණය පමණයි. අප තරයේ අදහන දෙයක් වන්නේ නිවැරදි වූ දෙය මඩ-අවලාද වලින් හෝ මාධ්‍ය හයිය මගින් හෝ යටපත් කල නොහැකි බවයි. දර්ශනයේ ඉතිහාසය විසින් අපට කියා දෙන ප්‍රධානම පාඩම මෙයයි.