ලෝක කුසලානයේ අවසානය සහ අචාර්ය අරගලයේ අවසානය

විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය විසින් මාස තුනකට අදික කාලයක් කරමින් සිටි වැඩ වර්ජනය අවසන් කිරීම පිලිබඳ යෝජනාව කරලියට පැමිණීමත් සමග ෆේස්බුක් එකේ, සහ පොදුවේ අන්තර්ජාලයේ එක එක තැන වල විවිධ කොමෙන්ට් දමන, තමන්ගේ දෛනික ජීවිතය තුල සමාජය සංවිධානය කිරීමට කිසිදු වැඩක් නොකරන නිකමුන් පිරිසක් දැන් 'නැවතත් අරගලය පාවා දී ඇත' සහ 'මෙයින් වූ කිසිවක් නොමැත' කියා විශාල ඝෝෂාවක් නගමින් සිටී. එම නිසා මෙම නිකමුන්ට සහ මෝඩයින්ට ඉතා සරලව මෙයින් අප ලැබූ ජයග්‍රහණය කුමක්ද කියා මේ මොහොත තුල සලකුණු කර තැබිය යුතුය. 

 

අධ්‍යාපනය වෙළඳපොළ තර්කණයට යටත් කිරීම ට එරෙහිව එය පොදු-වූ-දෙය (the Commons) හා සම්බන්ධ දෙයක් වන බවත් එනිසාම මෙය රැක ගැනීම අතිශය වැදගත් සමාජීය වගකීමක් බවත් පවතින දේශපාලනික අවස්ථාව තුල ජවසම්පන්නව තහවුරු කලේ මෙම අරගලයයි. මෙම දෘෂ්ඨිවාදී ජයග්‍රහණයේ දේශපාලනික වැදගත් කම අතිශයෝක්තියට නැංවීම කිසිසේත් කල නොහැකි බව අපගේ හැඟීමයි. එම අරුතින් ගත් විට අධ්‍යාපන උරුමය වෙනුවෙන් සටන් කරනා විවිධ ගෝලීය ව්‍යාපෘතීන් අතරින් මෙම අරගලය ඉතාමත් ඉහල ජයග්‍රහණයක් අත්පත් කරගෙන තිබේ. 

එස්. බී. දිසානායක මහතා විසින් අධ්‍යාපනය ප්‍රාග්ධනය වෙත පූර්ණ විකසිත ලෙස විවර කිරීමට අවශ්‍ය දෘෂ්ඨිවාදී පසුබිම හැඩ ගන්වමින් සිටි විට එයට එකල විරෝධය දැක්වූයේ, මූලික වශයෙන් අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලය පමණි. පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල වලට එරෙහි වීම නොව, එයට පක්ෂ වීම අද දවසේ විලාසිතාව බව අනුරුද්ධ ප්‍රදීප් මහතා පැවසුවේ එම නිසාය.  නමුත් මෙම අරගලයේ දෘෂ්ඨිවාදී ජයග්‍රහණයත් සමගම මෙම 'විලාසිතාවට' එරෙහිව 'යථාර්ථය' වෙනුවෙන් සටන් වැදීමට අවශ්‍ය සමාජීය ශක්තිය අපිට ලැබී තිබේ. මෙම දෘෂ්ඨිවාදී ඉදිරිපිම්ම ආරාක්ෂා කර ගැනීම තවදුරටත් විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ පමණක් වන වගකීමක් නොව, පොදු සමාජයක් වෙනුවෙන් අරගලය කරනා අප සැමගේ වගකීමකි.   

බොහෝ දෙනා ලියන කියන දේ වලින් පෙනී යන්නේ ඔවුන් දේශපාලන අරගල යනු ලෝක කුසලාන ක්‍රිකට් තරඟාවලිය වැනි එකක් කියා සිතනා බවයි. ඒ අනුව මෙම වෘත්තීය සමිති අරගලය ජයග්‍රාහීව අවසන් විය යුතුව තිබුණු එකම ආකාරය වන්නේ අධ්‍යාපනය සඳහා රජය 6% වෙන් කරන බව විශේෂ නිවේදනයක් කරමින් පැවසීම වන අතර එසේ වන්නේ නොමැතිනම් මෙම අරගලය පරාජය වීම සහ එය පාවා දී තිබීම අනිවාර්යයකි. ක්‍රිකට් තරඟය පරාජය වූ සැනින් එය ලසිත් මාලිංග විසින් පාවා දී ඇතැයි කියනා මෝඩ ක්‍රීඩා රසිකයන් සහ මෙම ෆේස්බුක්-දේශපාලන-විචාරකයන් අතර වෙනසක් නොමැත.  අඩුම තරමේ ක්‍රිකට් නරඹන්නන් කියන්නේ තමන් සහයෝගය දෙන කණ්ඩායමේ පරාජය දරා ගත නොහැකිව ගෙල වැල ලා ගෙන මිය යන්න තරම් අවංකත්වයක්  තිබුණු මිනිසුන්ය. අපගේ ෆේස්බුක්-දේශපාලන-විචාරකයන්ගෙන් අපට එවැනි අවංකත්වයක් වත් බලා පොරොත්තු වෙන්න පුලුවන්නම් එය අපගේ ඉදිරි වැඩ වලට විශාල පහසුවක් වනු ඇත. කේමදාසගේ සෞත්‍රික නිර්මානයක කියවෙන පරිදිම, අපට අසන්නට ඇත්තේ මෙවැන්නකි: පිනට උපන් මිනිසුන් සිටිනා රට, නියම කලට වසිනා වැසි කුමටද?